Srebrne Stado

[Zoora]

CzêœÌ I

Szczeniêta biega³y wokó³ starej wilczycy, skaka³y weso³o, wpada³y na siebie.
- Opowiedz! Opowiadaj jeszcze! – szczekaÂły; dzieciĂŞca radoœÌ odbijaÂła siĂŞ w ich oczach.
Silver Hair, SrebrnowÂłosa, przysiadÂła na skale.
- A wiĂŞc, skoro chcecie, posÂłuchajcie.
Wszystkie osiem szczeniÂąt usiadÂło lub poÂłoÂżyÂło siĂŞ na trawie, nadstawiajÂąc uszu.
Silver popatrzyÂła na jednÂą z maÂłych wilczyc, mru¿¹c ¿ó³te oczy. MaÂła Stripe, PrĂŞga. Jej imiĂŞ braÂło siĂŞ od krwawych prĂŞg na oczach, odziedziczonych po obojgu rodzicĂłw. Po ojcu na lewym, a po matce – na prawym.
- To opowieœÌ o twoich rodzicach, ma³a Stripe. Zw³aszcza o twoim ojcu. A wiêc...
- - -
Wilk usiadÂł na skale. ObrĂłciÂł gÂłowĂŞ w stronĂŞ stada. Z jego gardÂła rwaÂł siĂŞ chrapliwy warkot, ktĂłry jednak ucichÂł. Blood Talon, Krwawy Szpon, potarÂł ÂłapÂą znamiĂŞ na lewym oku, czerwonÂą prĂŞgĂŞ.
Jak oni Âśmieli wyrzuciĂŚ go ze stada! Co zrobiÂł? Co takiego zrobiÂł?!
ZawyÂł przenikliwie, unoszÂąc wysoko pysk, w stronĂŞ gwiazd.
PrzypomniaÂł sobie. Layee, najpiĂŞkniejsza wilczyca w stadzie. I ten zaÂślepiony miÂłoÂściÂą wilk. Jak mu byÂło? Hunter, Zdobywca. Jaki z niego zdobywca?!
Blood wyzwaÂł go na pojedynek. ZwykÂła rzecz, jeÂśli jedna wilczyca ma kilku... kandydatĂłw.
Nie sÂądziÂł, Âże Ăłw Zdobywca moÂże byĂŚ tak maÂło wytrzymaÂłym wilkiem. Jeden cios? Kogo moÂże zabiĂŚ jeden cios wilczej Âłapy? ZajÂąca! SĂłjkĂŞ! Ale dorosÂłego, mÂłodego wilka?!
Blood podniĂłsÂł siĂŞ o odwrĂłciÂł, zamiatajÂąc ogonem ziemiĂŞ.
BiegÂł lasem, daleko, jak najdalej od znienawidzonego stada. Od domu, z ktĂłrego go wyrzucono.
BiegÂł, biegÂł, aÂż do rana. Nie mĂŞczÂąc siĂŞ, nie zatrzymujÂąc.
Stan¹³ dopiero na skraju lasu. Œwita³o. Uniós³ g³owê, wêsz¹c.
Z pobliskich krzakĂłw wypadÂły dwa duÂże psy. Ogary.
- Patrz, patrz – zawarczaÂł jeden z nich, prĂłbujÂąc okr¹¿yĂŚ Blood. Ten cofn¹³ siĂŞ, rĂłwnieÂż warczÂąc.
- WidzĂŞ – drugi ogar rĂłwnieÂż przy³¹czyÂł siĂŞ do prĂłby zajÂścia wilka. – Oj, dostaniemy dziÂś miĂŞso.
- Tak, i kieÂłbasĂŞ!
Pierwszy ogar skoczyÂł na Blood. Ale ten juÂż uciekaÂł.
SadziÂł wielkie susy, przeskakujÂąc jary, kamienie. WpadÂł do strumienia. MiaÂł zbyt wysokie brzegi, nie daÂło siĂŞ z niego wydostaĂŚ.
Ogary zatrzymaÂły siĂŞ, warczÂąc, patrzyÂły na wilka.
- Dostaniemy ciĂŞ! – szczekn¹³ jeden z nich, po czym oba pobiegÂły gdzieÂś w las.
Blood chcia³ podp³yn¹Ì do brzegu, ale jego wysi³ki zda³y siê na nic. Pr¹d by³ bystry, a brzegi wysokie.
Dopiero daleko, daleko uda³o mu siê wyjœÌ na brzeg. By³ przemoczony, g³odny i trz¹s³ siê z zimna.
Wpe³z³ do jaskini. By³a sucha, ciep³a i, wydawa³o siê, niezamieszkana. Zasn¹³ tak szybko, ¿e nie zd¹¿y³ zastanowiÌ siê, czy to na pewno bezpieczne miejsce.
*
Blood obudziÂł siĂŞ gwaÂłtownie. ZerwaÂł siĂŞ na rĂłwne Âłapy... I spojrzaÂł prosto w pysk wilczycy.
- Co. Tu. Robisz? – warknĂŞÂła, podchodzÂąc do niego. Blood odruchowo cofn¹³ siĂŞ.
Wilczyca zauwaÂżyÂła prĂŞgĂŞ na oku wilka. Blood zauwaÂżyÂł identyczne znamiĂŞ na jej oku.
- A ty? – nastawiÂł uszy, poprzednio zÂłoÂżone.
- Mieszkam tu! – rzuciÂła cierpko.
- - -
- Dzieci! – Venye weszÂła na polankĂŞ, na ktĂłrej szczeniĂŞta sÂłuchaÂły Silver Hair. Obok niej stan¹³ Blood Talon, przywĂłdca zaÂłoÂżonego przez nich dwoje stada. – Zostawcie Silver!
Ale... – zaczĂŞÂła maÂła Stripe. Jej ojciec wszedÂł pomiĂŞdzy jej rodzeĂąstwo, rozgarn¹³ szczeniĂŞta. PodszedÂł do starej Silver. Venye, widzÂąc, Âże zanosi siĂŞ na powaÂżnÂą rozmowĂŞ miĂŞdzy nimi, zawoÂłaÂła:
- Dzieci drogie, sarenka stygnie! Chyba nie bêdziecie jeœÌ zimnego miêsa!
CaÂła gromadka, popychajÂąc siĂŞ i skaczÂąc po sobie, poÂśpieszyÂło za matkÂą.
Blood Talon spojrzaÂł na Silver Hair.
- Czemu? – spytaÂł krĂłtko.
- SzczeniĂŞta muszÂą znaĂŚ historiĂŞ stada! – powiedziaÂła nie bez wesoÂłoÂści wilczyca.


CzêœÌ II

Gdy Blood Talon znikn¹³ w krzakach, Silver po³o¿y³a ³eb na ³apach.
- Czemu nie jesz? – zapytaÂła gÂłoÂśno.
- ChcĂŞ usÂłyszeĂŚ resztĂŞ historii – wilczyca otworzyÂła oczy. Przed niÂą siedziaÂła maÂła Stripe.
- A wiĂŞc...
- - -
- Co. Tu. Robisz? – powtĂłrzyÂła wilczyca, okr¹¿ajÂąc Blood. Ten lekko siĂŞ cofn¹³.
- Rzeka mnie tu wyrzuciÂła – odparÂł. – Jak masz na imiĂŞ?
- Co ci do tego? – warknĂŞÂła, wychodzÂąc z jaskini. Wilk poszedÂł w jej Âślady.
- Ja jestem Talon. Blood Talon. Wyrzucili mnie ze stada. Krêci³em siê po lesie, natkn¹³em siê na nagonkê, a potem, uciekaj¹c przed ogarami, wpad³em do strumienia...
- KtoÂś ciĂŞ prosiÂł, ÂżebyÂś o sobie opowiadaÂł? – zawarczaÂła. Ale mniej wrogo niÂż poprzednio.
- SÂądziÂłem, Âże w akcie wdziĂŞcznoÂści zrobisz to samo.
- Jestem Venye. I tyle ci powinno wystarczyĂŚ – pobiegÂła w las.
- - -
W miarĂŞ opowieÂści, inne szczeniĂŞta pojawiaÂły siĂŞ na polance, sÂłuchajÂąc. SiadaÂły dookoÂła Silver Hair, nastawiajÂąc uszu.
A wilczyca opowiadaÂła...
- - -
Talon uwaÂżaÂł, Âże wilczyca jest zagadkowa. Nigdy o nic nie pytaÂła, nic nie mĂłwiÂła, chociaÂż polowali razem, jedli razem, mieszkali w jednej jaskini. TrzymaÂła siĂŞ od niego z daleka, nie chciaÂła siĂŞ z nim zadawaĂŚ. Ale Blood chciaÂł o niej coÂś wiedzieĂŚ. Bardzo...
CiekawoœÌ to pierwszy stopieù do piek³a. A w przypadku wilków, do wyprawionej skóry, wisz¹cej na œcianie jako trofeum.
Wracali razem z polowania. Nic nie zdobyli – mimo wysiÂłkĂłw, jakaÂś zab³¹kana sroka zepsuÂła ca³¹ zasadzkĂŞ.
Nagle Venye zawy³a, cofaj¹c siê o pó³ kroku.
- Co siĂŞ staÂło? – Blood Talon bÂłyskawicznie siĂŞ obrĂłciÂł.
Wilczyca spojrzaÂła na niego - nie wiedzieĂŚ dlaczego - wÂściekÂła. Bez sÂłowa wskazaÂła pyskiem na swojÂą tylnÂą ÂłapĂŞ, zatrzaÂśniĂŞtÂą w sidÂłach.
- ZnajdÂź mi ga³¹zki. DÂługoÂści caÂłej Âłapy – warknĂŞÂła. – ZnajdÂź ich jak najwiĂŞcej. Ró¿nej gruboÂści.
Blood spojrzaÂł na niÂą, zdziwiony.
- Zrobisz to? – wywarczaÂła.
ZamrugaÂł i odwrĂłciÂł siĂŞ, biegnÂąc w las...
- - -
- Robi siĂŞ póŸno, moje drogie dzieci – Silver Hair spojrzaÂła w niebo. SÂłoĂące juÂż zaszÂło, chmury powoli zasnuwaÂły wieczorne niebo. – Musicie siĂŞ schowaĂŚ, moje maÂłe. BĂŞdzie padaĂŚ.
- SkÂąd wiesz? – Dayee, najstarszy szczeniak, przekrzywiÂł pytajÂąco Âłebek.
- Jak bĂŞdziesz w moim wieku, to siĂŞ dowiesz – Silver uÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ krzywo.
- A co z opowieÂściÂą?! – jĂŞknĂŞÂła Ana, najmÂłodsza z miotu. – ChcĂŞ usÂłyszeĂŚ dalszy ciÂąg!
- UsÂłyszycie go. KiedyÂś, moje maÂłe, kiedyÂś...