CoÂś o wilkach.

Samce wilkĂłw (basiory) sÂą wiĂŞksze od samic (wadery) o ok. 20–25%. DÂługoÂśĂŚ ciaÂła dorosÂłego wilka wynosi przeciĂŞtnie 100–130 cm[10], nie liczÂąc ogona.

ÂŚrednia dÂługoÂśĂŚ ogona (30–50 cm) to ok. 1/3 dÂługoÂści ciaÂła zwierzĂŞcia. Na grzbietowej czĂŞÂści ogona (8–10 cm od jego nasady) znajduje siĂŞ niebieskoczarny gruczoÂł nadogonowy, tak zwany fioÂłkowy, ktĂłrego znaczenie nie jest jeszcze do koĂąca wyjaÂśnione.

WielkoÂśĂŚ

WysokoÂśĂŚ w kÂłĂŞbie: samiec 70–85 cm (niekiedy do 90 cm[11]), samica 60–75 cm,
DÂługoÂśĂŚ ciaÂła: przeciĂŞtnie 100–130 cm; niekiedy do 160 cm[10],
DÂługoÂśĂŚ ogona: 30–50 cm[10],
Masa ciaÂła: samiec 45–60 kg, (wyjÂątkowo do 75 kg[10]), samica 30–50 kg.

DÂługoÂśĂŚ wilczego tropu wynosi 10–13,7 cm, przy szerokoÂści 8–9 cm. Przednie nogi sÂą wbite w stosunkowo wysokÂą i wÂąskÂą klatkĂŞ piersiowÂą. ÂŁokcie skierowane sÂą do wewnÂątrz, a stopy na zewnÂątrz, co daje moÂżliwoÂśĂŚ stawiania nĂłg leÂżÂących po tej samej stronie ciaÂła w jednej linii. Wymiary tylnej Âłapy sÂą o 1–2 cm mniejsze.
WzĂłr zĂŞbowy    I    C    P    M
42    =    3    1    4    2
3    1    4    3

Pokrywa wÂłosowa skÂłada siĂŞ z dwĂłch rodzajĂłw wÂłosĂłw: dÂługich i sztywnych wÂłosĂłw prowadzÂących, zapewniajÂących odprowadzenie wody oraz podszerstka zapewniajÂącego izolacjĂŞ termicznÂą. Pasmo dÂługich wÂłosĂłw, osiÂągajÂące nawet 17 cm, przebiegajÂące od karku po barki, tworzy tzw. "grzywĂŞ", ktĂłrÂą wilk stroszy, chcÂąc okazaĂŚ swÂą zÂłoÂśĂŚ lub w momencie pobudzenia. Wilki posiadajÂą wÂłosy o rĂłÂżnej barwie – od prawie czarnych poprzez szare, brÂązowe aÂż do biaÂłych.
Demonstracja uzĂŞbienia

DorosÂły wilk ma 42 zĂŞby, ktĂłrych dÂługoÂśĂŚ dochodzi do 27 mm (caÂłkowita dÂługoÂśĂŚ kÂłĂłw dochodzi nawet do 57 mm). WzĂłr zĂŞbowy dorosÂłego osobnika to 3I+1C+4P+2M w kaÂżdej poÂłĂłwce szczĂŞki i 3I+1C+4P+3M w kaÂżdej poÂłĂłwce Âżuchwy[12]. MÂłody wilk ma 28 zĂŞbĂłw mlecznych w ukÂładzie 3-1-3. Nacisk szczĂŞki dorosÂłego wilka moÂże wynosiĂŚ do 15 kg/cm². Po ukoĂączeniu 10 roku Âżycia nastĂŞpuje powolne Âścieranie siĂŞ kÂłĂłw i pojawiajÂą siĂŞ trudnoÂści w pobieraniu pokarmu, co w poÂłÂączeniu z uszkodzeniami nabytymi w walkach moÂże po pewnym czasie prowadziĂŚ do Âśmierci gÂłodowej zwierzĂŞcia.

PrzeÂłyk ma bardzo rozciÂągliwe Âściany, co pozwala na poÂłykanie nawet duÂżych kawaÂłkĂłw miĂŞsa. ÂŻoÂłÂądek o pojemnoÂści okoÂło 9 litrĂłw jest bardzo duÂży w stosunku do rozmiarĂłw ciaÂła zwierzĂŞcia.

DÂługoÂśĂŚ Âżycia to w warunkach naturalnych od 12 do 16 lat[10], w niewoli do 20 lat. Wilki uzyskujÂą pÂłodnoÂśĂŚ zwykle w 2 – 3 roku Âżycia (chociaÂż znane sÂą wypadki wczeÂśniejszego pojawienia siĂŞ cieczki – nawet w 1 miesiÂącu Âżycia) i dÂługo mogÂą pozostawaĂŚ pÂłodne (do 10 roku Âżycia, a nawet pĂłÂźniej w przypadku samcĂłw). Ruja wystĂŞpuje raz do roku, zwykle pod koniec zimy (luty, marzec). RozmnaÂża siĂŞ zwykle tylko para alfa. CiÂąÂża trwa 60 – 65 dni. Wadery rodzÂą (szczeniÂą siĂŞ) w norach, wykrotach lub na ziemi, w dobrze osÂłoniĂŞtych legowiskach[4]. W jednym miocie zwykle rodzi siĂŞ od 4 do 7 wilczÂąt, ale zdarzajÂą siĂŞ mioty liczÂące do 12 szczeniÂąt[10]. MÂłode rodzÂą siĂŞ Âślepe i wymagajÂą utrzymywania staÂłej temperatury otoczenia. Wilki otwierajÂą oczy po 12 – 15 dniach. W pierwszym okresie Âżycia matka karmi je wÂłasnym mlekiem, nie opuszczajÂąc w tym czasie legowiska. Zaopatrzeniem rodziny w pokarm zajmuje siĂŞ samiec. PĂłÂźniej mÂłode karmione sÂą przez caÂłe stado wstĂŞpnie przeÂżutym i nadtrawionym pokarmem. W ciÂągu kilku pierwszych miesiĂŞcy nastĂŞpuje najszybszy rozwĂłj masy ciaÂła. MÂłode zaczynajÂą polowaĂŚ z rodzicami po zmianie uzĂŞbienia. ÂŚmiertelnoÂśĂŚ podczas pierwszego roku Âżycia wynosi od 50 do 85%.

Wilk jest wytrawnym wĂŞdrowcem. MoÂże przebyĂŚ 40 – 70 km (Âśrednio 20 km) dziennie, ale znane sÂą wypadki, gdy zwierzĂŞ w ciÂągu doby przebyÂło 160 km[10]. Przez krĂłtki czas (do 5 minut) moÂże utrzymaĂŚ prĂŞdkoÂśĂŚ do 60 km/h, choĂŚ zwykle porusza siĂŞ z prĂŞdkoÂściÂą ok. 8 km/h.
Sznurowanie

PoruszajÂą siĂŞ stĂŞpem, kÂłusem i galopem. Wataha idÂąca truchtem (chĂłd poÂśredni miĂŞdzy stĂŞpem a kÂłusem) pozostawia z reguÂły jeden Âślad, gdyÂż poszczegĂłlne osobniki stÂąpajÂą trop w trop (tzw. sznurowanie).

AktywnoÂśĂŚ wilkĂłw zaleÂży od wielu czynnikĂłw (baza pokarmowa, antropopresja, cykl Âświetlny, pora roku, temperatura), lecz zwykle wzmaga siĂŞ w okresie porannym i wieczornym.

Trop wilka :

UzĂŞbienie :

Sznurowanie :

ZerÂżniĂŞte z Wikipedii ^^