Srebrne Stado, cz. 3

Wilczyca, nieco siĂŞ gubiÂąc i co jakiÂś czas przerywajÂąc, by wylizaĂŚ rannÂą ÂłapĂŞ, opowiedziaÂła Talonowi swojÂą historiĂŞ.
ZostaÂła zÂłapana jako maÂłe szczeniĂŞ. MyÂśliwy, zamiast jÂą ustrzeliĂŚ i wyprawiĂŚ, oddaÂł jÂą hrabiance. Ta bawiÂła siĂŞ z wilczycÂą, do czasu, gdy hrabia zaczÂąÂł jeÂździĂŚ na Âłowy. BiegaÂła razem z psami na polowania. NauczyÂła siĂŞ wtedy tropiĂŚ, zabijaĂŚ zwierzynĂŞ, jak i wÂłaÂśnie wyplÂątywaĂŚ siĂŞ z sideÂł. Z czasem, gdy wilczyca dorosÂła, hrabianka znudziÂła siĂŞ zwierzÂątkiem. Jej ojciec poszczuÂł Venye psami i ruszyÂł w poÂścig, ÂłowiĂŚ ulubionego pupila swojej cĂłrki. Jednak wilczycy udaÂło siĂŞ zmyliĂŚ Âślady. UciekÂła.
W prawdziwym lesie nie radziÂła sobie za dobrze – umiaÂła polowaĂŚ, ale czĂŞsto musiaÂła sypiaĂŚ pod goÂłym niebem, nawet w czasie deszczu czy zimy. Nie zawsze udaÂło jej siĂŞ upolowaĂŚ jakieÂś zwierzĂŞ, nie raz i nie dwa musiaÂła zadowoliĂŚ siĂŞ padlinÂą, albo i to nie.
Teraz patrzyÂła na Blood Talona spode Âłba.
- I po co ci byÂło to wiedzieĂŚ? – warknĂŞÂła, odchodzÂąc w kÂąt.
- Wiesz... – Blood Talon spojrzaÂł w ksiĂŞÂżyc. – My dwoje... MoglibyÂśmy zaÂłoÂżyĂŚ stado...
- Chyba w twoich snach! – sarknĂŞÂła wilczyca, odwracajÂąc siĂŞ od niego.
WestchnÂąÂł cicho, uÂłoÂżyÂł siĂŞ na kamieniach i zasnÂąÂł.
- - -
- A jak ty siĂŞ tam znalazÂłaÂś? – spytaÂła Stripe, patrzÂąc na SrebrnowÂłosÂą.
Wilczyca wskoczyÂła na pĂłÂłkĂŞ skalnÂą, z ktĂłrej zazwyczaj snuÂła opowieÂści.
- Spokojnie, malutka – wilczyca spojrzaÂła na niÂą z uÂśmiechem. – WÂłaÂśnie jesteÂśmy w tym momencie, gdy miaÂłam zaczÂąĂŚ tĂŞ czĂŞÂśĂŚ opowieÂści. Ale nie denerwujcie siĂŞ, dzieci. Wszystko po kolei!
- - -
Blood Talon patrzyÂł na Venye, wyszarpujÂącÂą kawaÂłki miĂŞsa z ciaÂła upolowanego jelenia.
Ta rĂłwnieÂż uwaÂżnie lustrowaÂła go wzrokiem. Gdy przeÂłknĂŞÂła kĂŞs, powiedziaÂła powoli:
- Nie, wciÂąÂż nie zmieniÂłam zdania odnoÂście twojej wczorajszej propozycji – warknĂŞÂła, mruÂżÂąc oczy.
- A czy ja coÂś mĂłwiĂŞ? – spytaÂł, wywracajÂąc oczami.
Venye parsknĂŞÂła. WyprostowaÂła siĂŞ dumnie, przeszÂła przez krzaki i podeszÂła do strumienia. ZanurzyÂła pysk w wodzie, pijÂąc wodĂŞ. Talon podszedÂł do niej.
- Ale czemu nie?
WarknĂŞÂła cicho.
- Bo nie! – warknĂŞÂła, mruÂżÂąc oczy. – Dotrze do ciebie to jedno, krĂłtkie sÂłowo?!
- Nie – odparÂł bezczelnie z uÂśmiechem na pysku.
Nagle coÂś usÂłyszaÂł, cichy szelest. OdwrĂłciÂł siĂŞ miĂŞkko i podszedÂł do krzakĂłw. WsadziÂł Âłeb miĂŞdzy gaÂłĂŞzie.
Nad na wpĂłÂł zjedzonym jeleniem staÂła stara wilczyca. DojadaÂła resztki zwierzĂŞcia. Gdy Blood Talon wszedÂł na polankĂŞ, wilczyca szybko niczym bÂłyskawica zniknĂŞÂła w krzakach
po drugiej stronie polany.
- Jest tu kto? – wilk podszedÂł do zaroÂśli. – PokaÂż siĂŞ! WidziaÂłem ciĂŞ!
Powoli wynurzyÂła siĂŞ spomiĂŞdzy roÂślin. MiaÂła zwieszony pysk i podkulony ogon.
- ProszĂŞ, pozwĂłl mi zjeÂśĂŚ – zapiszczaÂła. – Jestem gÂłodna i juÂż za stara, Âżeby coÂś upolowaĂŚ.
- Jedz... – Blood zawahaÂł siĂŞ na chwilĂŞ, nie wiedzÂąc, jak siĂŞ do niej zwrĂłciĂŚ. PrzesunÂąÂł siĂŞ, robiÂąc wilczycy drogĂŞ do jelenia.
- DziĂŞkujĂŞ – rzuciÂła siĂŞ na miĂŞso, jakby nie widziaÂła ÂświeÂżego miĂŞsa od tygodni.
Venye przeskoczyÂła miĂŞkko przez krzaki, stajÂąc obok Âłba jelenia. PatrzyÂła ze zdziwieniem
to na starÂą wilczycĂŞ, to na Blood Talona.
- Kim jesteÂś? – spytaÂła zaskoczona, patrzÂąc na niÂą.
- Jestem Silver Hair, SrebrnowÂłosa – powiedziaÂła cicho. – Jestem juÂż stara, nie dam rady polowaĂŚ...
- PrzyÂłÂącz siĂŞ do nas – powiedziaÂł Talon. Venye zgromiÂła go wzrokiem, ale przytaknĂŞÂła.
- DziĂŞkujĂŞ, dzieci – powiedziaÂła z bladym uÂśmiechem.
- - -
- No i tak wÂłaÂśnie doÂłÂączyÂłam do waszych rodzicĂłw, moje maÂłe – Silver poÂłoÂżyÂła Âłeb
na skrzyÂżowanych Âłapach. – A teraz, idÂźcie spaĂŚ, maleĂąstwa. Noc juÂż pĂłÂźna. Dobranoc!
______________________
Wybaczcie mi, Âże tak dÂługo mi zeszÂło z tÂą czĂŞÂściÂą