Nikt nie spodziewa³ siê bohaterstwa od dziecka najwiêkszego wroga watahy Sunny. Otó¿ jednak tak mog³oby byÌ. Szaro-czarna wilczyca ucieka³a. Wiedzia³a, by siê nie odwracaÌ. Krzywda w ka¿dym momencie mo¿e jej siê staÌ. Jeden nieprawid³owy ruch i po sprawie. Wilczyca bieg³a tak, a¿ zgubi³a rysia. Schowa³a siê za drzewem. Spojrza³a za siebie. Spokojnie wsta³a i wziê³a ³yk wody z pobliskiego strumyka. Biedna wilczyca nie wiedzia³a co pocz¹Ì. Oto ten okropny ryœ ukrad³ jej najwiêkszy skarb - potomstwo. Zrozpaczona uciek³a z jaskini, ale nie wiedzia³a czy to dobrze zostawiÌ miot. Kilka dni póŸniej wróci³a do jaskini. Nie zasta³a tam nikogo. Ani potomstwa, ani rysia, ani ma³ych rysi. Uradowana przygotowa³a ³o¿ysko. Podepta³a je trochê i u³o¿y³a siê. Nagle us³ysza³a ruchy w krzaku w jaskini. Gwa³townie wsta³a po czym ruszy³a w stronê krzaka. Z roœliny wy³oni³a siê ma³a, bia³a g³ówka. Wilczyca pow¹cha³a j¹. Okaza³o siê, ¿e jest matk¹ tego ma³ego, bezbronnego malca. Z³apa³a go w pysk i wybieg³a z jaskini w obawie przed rysiem. Podrepta³a z maluchem na najwy¿szy szczyt góry. Kamieniste zbocza utrudni¹ wejœcie innym drapie¿nikom, dziêki czemu wilki bêd¹ mia³y czas na ucieczkê. Po wejœciu na szczyt samica u³o¿y³a malca i posz³a siê zdrzemn¹Ì.
- Mama !- rozlegÂł siĂŞ krzyk wilczka.- Mama !- powtĂłrzyÂł.
- Ehmn... tak ?
- Mama jeœÌ !
- Pff... no dobrze.- wilczyca pobiegÂła na Âłowy.

 Balerine spojrzaÂła na zegarek, po czym uÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ. PodeszÂła do pokoju goÂścinnego i zaczĂŞÂła podsuwaĂŚ miskĂŞ swojej pani. Balerine byÂła smuk³¹ suczkÂą o zwyczajnej biaÂłej sierÂści. Jest to punktualna, jak na psa, ,,osoba''. Z jej jĂŞzyka padaÂły ciĂŞÂżkie krople Âśliny. Mimo to, byÂła dostojnÂą suczkÂą. SpojrzaÂła jeszcze raz na zegarek. Zniecierpliwiona coraz bardziej podsuwaÂła miskĂŞ pani. JuÂż zdenerwowana zaczĂŞÂła szczekaĂŚ.
     Zawsze uwaÂżaÂła ludzi za dziwne stworzenia. Jednak o dzieciach myÂślaÂła podobnie, ale gorzej. Nie znosiÂła maÂłych dzieci. Wiadomo dlaczego. Niemal kaÂżde dziecko ciÂągnĂŞÂło jÂą za ogon, za sierœÌ, a nawet za uszy. Inne, a tych byÂło wiĂŞcej. przyklejaÂły jej cukierki bÂądÂź lizaki do sierÂści. Balerine miaÂła juÂż doœÌ tych ,,szczeniakĂłw''. PostanowiÂła, Âże bĂŞdzie ich zawsze unikaĂŚ.
     OczywiÂście, o czym zapomniaÂłam napisaĂŚ. Balerine jest suczkÂą razy chart afgaĂąski. Jest to pies o bardzo dÂługiej sierÂści i mÂłodym wyglÂądzie. ByÂła piĂŞkna i dostojna. Czasami nawet, ale najczĂŞÂściej po kÂąpieli, jej sierœÌ poÂłyskiwaÂła zÂłotym blaskiem.
     Zniecierpliwiona nadal czekaÂła na miskĂŞ. Wreszcie gospodyni nasypaÂła jej jedzenia dla psĂłw. Nie odzywajÂąc siĂŞ wrĂłciÂła do dalszych porannych porzÂądkĂłw. Po zjedzeniu Balerine uÂłoÂżyÂła siĂŞ wygodnie w legowisku. MiĂŞkkie ÂłoÂżysko byÂło przyjemne dla snu jak i dla drzemki.
     Po godzinie Balerine wstaÂła. SpojrzaÂła na zegarek. To byÂła dobra godzina na samotny spacer po przedmieÂściach Londynu. Jak co dnia wyszÂła swoim wyjÂściem w drzwiach i wybraÂła siĂŞ na StarÂą UliczkĂŞ. Balerine i jej pani mieszkaÂły w Londynie. Suczka zawsze wychodziÂła spotkaĂŚ siĂŞ ze znajomymi psami. NajczĂŞÂściej spotykaÂła siĂŞ z Gather'em- psem rasy owczarek niemiecki, oraz z OctaviÂą- Golden RetrieverkÂą.
     Tego dnia byÂło jednak inaczej. Balerine spotkaÂła nowego tutaj psa- Sinayusa. ByÂł to pies rasy Rottweiler. ByÂł duÂży, ale nie mniej niÂż Balerine. MiaÂł bÂłyszczÂącÂą, czarno-brÂązowÂą sierœÌ jak na rottweilera przystaÂło. PojawiÂł siĂŞ na Starej Uliczce o godzinie trzeciej czterdzieÂści piĂŞĂŚ popoÂłudniu. SpojrzaÂł groÂźnie na Balerine. Warkn¹³ do niej, po czym odwrĂłciÂł siĂŞ i poszedÂł do Âśmietnika. PrzeraÂżone psy schowaÂły siĂŞ za Âśmietnikami u boczu drogi. Suczka spojrzaÂła na wszystkich z oburzeniem i poszÂła dostojnym krokiem do swojego domu.
     Po przyjÂściu nie zastaÂła nikogo. PostanowiÂła sprawdziĂŚ co jest zapisane na lodĂłwce. Nic tam nie byÂło. Balerine coraz bardziej wystraszona poszÂła do biura swojej pani. ZnalazÂła wizytĂłwkĂŞ z klubu do ktĂłrego chodzi wÂłaÂścicielka. Suczka wiedziaÂła co tam byÂło napisane. ByÂła bardzo mÂądrym psem. PisaÂło tam:
,,Panna Annabelle White uczestniczy w klubie ,,Wielcy InÂżynierowie. Powitajmy jÂą serdecznie !''
Klub ,,Wielcy InÂżynierowie''
Balerine wiedziaÂła juÂż, Âże Panna White poszÂła do klubu. Tylko gdzie podziaÂła siĂŞ gosposia ?

By³o ju¿ bardzo ciemno. Navilatmisy wybra³a siê na conocny spacer. Zawsze s³ysza³a jakieœ dziwne dŸwiêki, szelesty itd. Nigdy nie mia³a nic z tego. Tej nocy mia³a spotkaÌ kogoœ... kogoœ, kogo jeszcze nie widzia³a. Jej szarawa sierœÌ po³yskiwa³a blaskiem ksiê¿yca. Wilczyca ostro¿nie st¹pa³a swymi delikatnymi ³apami po kamienistej drodze. W jej myœlach snu³a siê piosenka Hymn Of The Missing[/url]. Spokojnie podœpiewywa³a s³owa tej piêknej piosenki. O tym spotkaniu myœla³a ca³y dzieù. Nie wiedzia³a co j¹ mo¿e tam spotkaÌ. ByÌ mo¿e nawet œmierÌ... delikatne szumy stawa³y siê coraz g³oœniejsze. Navilatmisy wiedzia³a ju¿, ¿e jest blisko celu.
     Jej obawy byÂły jasne. MiaÂła nadziejĂŞ nie spotkaĂŚ tego, o czym wÂłaÂśnie myÂślaÂła. Aczkolwiek myÂślaÂła teÂż, Âże bĂŞdzie to najpiĂŞkniejsze w jej Âżyciu. MyÂślaÂła o zobaczeniu... swojej matki...
     W koĂącu dostaÂła siĂŞ tam, gdzie chciaÂła, a zarazem baÂła siĂŞ iœÌ. W przeraÂżeniu cierpliwie czekaÂła. MoÂże to naprawdĂŞ jej matka ? A moÂże to co teraz siĂŞ dzieje to tylko jeden, wielki sen ? Nic nie wiedziaÂła. Nareszcie... nadeszÂła chwila, w ktĂłrej miaÂła spotkaĂŚ tajemniczÂą postaĂŚ. Teraz ma nadziejĂŞ, by nic siĂŞ nie staÂło. Gdy zobaczyÂła ducha wyÂłaniajÂącego siĂŞ spod ziemi, ugiĂŞÂły jej siĂŞ nogi. SkoĂączyÂły siĂŞ szczĂŞÂśliwe czasy. UjrzaÂła jej przeÂśladowcĂŞ... przeraÂżona nie mogÂła wydusiĂŚ Âżadnego sÂłowa. W koĂącu udaÂło jej siĂŞ to wydusiĂŚ.
- Ty... ty ¿y...¿yjesz ?- postaÌ milcza³a. Wydawa³a z siebie tylko ciê¿ki, g³oœny oddech. Po paru minutach ciszy Navilatmisy nie ruszaj¹c siê nas³uchiwa³a dŸwiêku dochodz¹cego z g³êbi lasu. Co to mog³o byÌ ?