Wolfes - Forum o wilkach

Piêkne s³owa i melodyjne g³osy elfów wci¹¿ rozbrzmiewa³y im w g³owach. Po prostu utkwi³y w pamiêci i mnie chcia³y wyjœÌ. By³y jednym s³owem wspania³e. Rano po elfach nie by³o œladu. Imala otwiaraj¹c oczy zobaczy³a resztki ogniska, starannie zasypane ziemi¹. Tr¹ci³a Survivora nosem i krzyknê³a mu do ucha:
- Hej! Czas wstawaĂŚ!
Wilk zerwaÂł siĂŞ na rĂłwne nogi, spojrzaÂł na niÂą wzrokiem peÂłnym Âżalu i powiedziaÂł:
- Dlaczego mnie obudziÂłaÂś?! MiaÂłem taki piĂŞkny sen!
- Doprawdy? A o czym to, byÂł ten twĂłj ''piĂŞkny sen''? - spytaÂła zÂłoÂśliwie.
- Niewa¿ne... - odburkn¹³ samiec - ChodŸmy. - i ruszy³ w stronê lasu.
Imala uÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ szyderczo i ruszyÂła za przyjacielem. Nie odzywaÂł siĂŞ, ale ona wiedziaÂła, Âże nie jest zÂły.
''Po prostu chce siĂŞ podroczyĂŚ.'' - przeleciaÂło jej przez gÂłowĂŞ - ''Niech mu bĂŞdzie.''
Zatrzymali siê nad jeziorkie, ³yknêli wody i ruszyli dalej. Nadchodzi³a zima. Bobry szykowa³y ¿eremia na ten czas, gdy woda stanie siê ch³oniejsza. Wiewiórki koùczy³y zbieraÌ zapasy, a niedŸwiedzie jad³y jagody, ³owi³y ryby i inne takie. Survivor poczu³ jak coœ go œciska za serce. Min¹³ prawie rok, odk¹d opuœci³ matkê. Mia³ teraz wyrzuty sumienia, z powodu, ¿e zostawi³ ja sam¹. A przecie¿ by³ jedynym szczeniêciem Silver.
''Ona na pewno siĂŞ o mnie caÂły czas martwi...'' - pomyÂślaÂł - ''MoÂże bym jÂą odwiedziÂł, opowiedziaÂł o swoich przeÂżyciach i... przedstawiÂł ImalĂŞ...''
Wilk nie chcia³ tego przed sob¹ przyznaÌ, ale bardzo lubi³ Imalê. Wiecie. Tak jak cz³owiek lubi drugiego cz³owieka, lis - lisa i tak dalej. By³a taka jak on. Tylko trochê strasza. Oko³o pó³ roku. I myœla³, ¿e to w³aœnie z ni¹ chcia³by spêdziÌ resztê ¿ycia. W³aœciwie byli bardzo podobni tylko, ¿e:
- Imala byÂła samicÂą,
- miaÂła niebieskie oczy, podczas gdy Survivor miaÂł zÂłote,
- byÂła Âśmielsza i pewniejsza siebie;
''W sumie, to nie wiele ró¿nic...'' - swierdzi³ - ''Mo¿e nawet coœ by z tego wszysz³o... Kto wie?''
- Co ty taki cichy dzisiaj? CoÂś nie tak? - spytaÂła wiclzyca
- N... Nieee... Wszytko w porzÂądku tylko, tak siĂŞ zastanawiam, czy...
- Czy...?
- Czy zgodziÂłabyÂś siĂŞ... byÂśmy odwiedzili mojÂą matkĂŞ... Wiesz, odszedÂłem bez poÂżegnania i zostawiÂłem jÂą samÂą... Co ty na to?
- Spoko. - uÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ samica - ChĂŞtnie jÂą poznam.
- Fajnie... - stwierdzi³ Survivor i szepn¹³ nie œmia³o. - Imalo...?
- Tak? - wilczyca zdziwiÂła siĂŞ tonem przyjaciela - Czy coÂś jeszcze?
Wilk zebra³ w sobie ca³¹ odwagê i szpen¹³ bardzo cicho:
- Kocham ciĂŞ... ChcĂŞ byĂŚ z tobÂą juÂż na zawsze...

---

Rozkrêcam siê! >D Jak wam siê podoba? :) Nie wiem kiedy napiszê nastêpn¹ czêœÌ. Dziœ po prostu wena do mnie przysz³a. :D

Wilki elfy... moje klimaty  ;D

Ciekawie rozkrĂŞcasz te historiĂŞ  ;)

DziĂŞki. c:

super ;D

Nmzc ^^

Czekam na kolejne  :D

Ja teÂż.

To sobie poczekacie. ^^

Okey  ;D

To opowiadanie ma w sobie to coÂś co sprawia Âże nie umiem siĂŞ od nie go oderwaĂŚ XD
 8)

Awaawaw. c: DziĂŞki.
Witamy na forum. :D

ÂŚwietne! ^ ^