Wilczyca, nieco się gubiąc i co jakiś czas przerywając, by wylizać ranną łapę, opowiedziała Talonowi swoją historię.
Została złapana jako małe szczenię. Myśliwy, zamiast ją ustrzelić i wyprawić, oddał ją hrabiance. Ta bawiła się z wilczycą, do czasu, gdy hrabia zaczął jeździć na łowy. Biegała razem z psami na polowania. Nauczyła się wtedy tropić, zabijać zwierzynę, jak i właśnie wyplątywać się z sideł. Z czasem, gdy wilczyca dorosła, hrabianka znudziła się zwierzątkiem. Jej ojciec poszczuł Venye psami i ruszył w pościg, łowić ulubionego pupila swojej córki. Jednak wilczycy udało się zmylić ślady. Uciekła.
W prawdziwym lesie nie radziła sobie za dobrze – umiała polować, ale często musiała sypiać pod gołym niebem, nawet w czasie deszczu czy zimy. Nie zawsze udało jej się upolować jakieś zwierzę, nie raz i nie dwa musiała zadowolić się padliną, albo i to nie.
Teraz patrzyła na Blood Talona spode łba.
- I po co ci było to wiedzieć? – warknęła, odchodząc w kąt.
- Wiesz... – Blood Talon spojrzał w księżyc. – My dwoje... Moglibyśmy założyć stado...
- Chyba w twoich snach! – sarknęła wilczyca, odwracając się od niego.
Westchnął cicho, ułożył się na kamieniach i zasnął.
- - -
- A jak ty się tam znalazłaś? – spytała Stripe, patrząc na Srebrnowłosą.
Wilczyca wskoczyła na półkę skalną, z której zazwyczaj snuła opowieści.
- Spokojnie, malutka – wilczyca spojrzała na nią z uśmiechem. – Właśnie jesteśmy w tym momencie, gdy miałam zacząć tę część opowieści. Ale nie denerwujcie się, dzieci. Wszystko po kolei!
- - -
Blood Talon patrzył na Venye, wyszarpującą kawałki mięsa z ciała upolowanego jelenia.
Ta również uważnie lustrowała go wzrokiem. Gdy przełknęła kęs, powiedziała powoli:
- Nie, wciąż nie zmieniłam zdania odnoście twojej wczorajszej propozycji – warknęła, mrużąc oczy.
- A czy ja coś mówię? – spytał, wywracając oczami.
Venye parsknęła. Wyprostowała się dumnie, przeszła przez krzaki i podeszła do strumienia. Zanurzyła pysk w wodzie, pijąc wodę. Talon podszedł do niej.
- Ale czemu nie?
Warknęła cicho.
- Bo nie! – warknęła, mrużąc oczy. – Dotrze do ciebie to jedno, krótkie słowo?!
- Nie – odparł bezczelnie z uśmiechem na pysku.
Nagle coś usłyszał, cichy szelest. Odwrócił się miękko i podszedł do krzaków. Wsadził łeb między gałęzie.
Nad na wpół zjedzonym jeleniem stała stara wilczyca. Dojadała resztki zwierzęcia. Gdy Blood Talon wszedł na polankę, wilczyca szybko niczym błyskawica zniknęła w krzakach
po drugiej stronie polany.
- Jest tu kto? – wilk podszedł do zarośli. – Pokaż się! Widziałem cię!
Powoli wynurzyła się spomiędzy roślin. Miała zwieszony pysk i podkulony ogon.
- Proszę, pozwól mi zjeść – zapiszczała. – Jestem głodna i już za stara, żeby coś upolować.
- Jedz... – Blood zawahał się na chwilę, nie wiedząc, jak się do niej zwrócić. Przesunął się, robiąc wilczycy drogę do jelenia.
- Dziękuję – rzuciła się na mięso, jakby nie widziała świeżego mięsa od tygodni.
Venye przeskoczyła miękko przez krzaki, stając obok łba jelenia. Patrzyła ze zdziwieniem
to na starą wilczycę, to na Blood Talona.
- Kim jesteś? – spytała zaskoczona, patrząc na nią.
- Jestem Silver Hair, Srebrnowłosa – powiedziała cicho. – Jestem już stara, nie dam rady polować...
- Przyłącz się do nas – powiedział Talon. Venye zgromiła go wzrokiem, ale przytaknęła.
- Dziękuję, dzieci – powiedziała z bladym uśmiechem.
- - -
- No i tak właśnie dołączyłam do waszych rodziców, moje małe – Silver położyła łeb
na skrzyżowanych łapach. – A teraz, idźcie spać, maleństwa. Noc już późna. Dobranoc!
______________________
Wybaczcie mi, że tak długo mi zeszło z tą częścią
